Na ons avontuur in Zwitserland is het eigenlijk weer wachten geblazen. Met de winterstop in de agility trainingen en geen wedstrijden op het programma, zijn het de wandelingen waar Nouka het mee moet doen. Helaas heeft dit verhaal geen 7 kleine dwergjes aan het eind. Maar we nemen je graag even mee...
Week 1 Nouka zat na ons weekendje weer snel in haar eigen ritme. Lekker achter de bal aan en spelletjes spelen in huis. Omdat de trainingen voor de winter zijn gestaakt, moesten we iets anders verzinnen om energie te verbruiken. Toch maar zelf verzonnen apporteer-opdrachten uitvoeren en nieuwe trucjes verzinnen.
Week 2 Kerst is in aantocht! Ook Nouka mocht niet aan de kerstmuts ontkomen en dat leverde wat grappige plaatjes op. Van een mogelijke dracht laat Nouka nog niets blijken, die rent gewoon heerlijk door.
Week 3
De vragen gaan toch een beetje komen (bij ons, maar ook bij vrienden, familie en kennissen). 'Zitten er nou broodjes in de oven?' Veel signalen sluimeren wat op de achtergrond, maar dat kan natuurlijk ook schijndracht zijn. We merken aan nouka dat ze wat knuffeliger wordt, luier en ook worden haar tepeltjes al roze. Nu laat ze ook duidelijk haar vette vis links liggen en gaat liever voor gedroogde brok. En word die buik nou dikker of zijn dat de snacks die bij de feestdagen horen? De vragen blijven knagen en met enige onrust wachten de de 32ste dag af, de dag van de echo.
Week 4
Op de wisseling van week 3-4 hebben we de jaarwisseling gevierd. Nouka kon al die knallen niets schelen. Af en toe keek ze op als een van de buren weer een explosief af liet gaan. Tijdens de wandelingen keek ze niet op of om, maar dat gourmetten was toch wel erg interessant...
Week 5
12 januari was het zover, de dag van de echo.
Met goede moed stapten we dierenartsen praktijk binnen. Nouka werd gewogen 18,2! (augustus woog ze 15,4). Met de woordjes 'ja, ze lijkt wel echt drachtig' kwamen we de echo kamer binnen.
Nouka werd rustig op haar zij gelegd en het echoapparaat kwam tevoorschijn.
Helaas konden we na 15 minuten nog niets zien behalve verdikte baarmoederwand. Dat zou een lichte ontsteking kunnen zijn, maar ook een teken dat de vruchtjes mogelijk geresorbeerd zijn. De moed zakte ons in de schoenen. Geen voorjaarspups voor Nouka.
Balen.
Nu zit ik nog met een zwaar gevoel in mijn hoofd; balen, balen, balen.
Ik kijk naar Nouka die er niets van begrijpt. Wat een lekker koppie heeft ze toch.
We zullen er aan moeten geloven, moeder natuur doet wat ze wilt. Het heeft niet zo moeten zijn. Nouka en ik hebben een lange wandeling gemaakt waarbij alle spanning loskwam.
Aan Zaroki heeft het zeker niet gelegen, de timing werd ook goed bijgehouden met de progosterontesten. Dit is gewoon dikke vette pech.
En dat is natuurlijk niet leuk. Hoe kun je dit nou verklaren? De mailtjes naar de mensen op de wachtlijst was niet makkelijk te schrijven en ook de berichten naar vrienden was even slikken. We gaan met het gezin even kijken wat ons plan B word. Dat we een nestje willen van Nouka is zeker, maar wanneer is even een open vraag geworden...
